Ντομπρολιούμπωφ, Νικολάι Αλεξάντροβιτς

(Nikolai Alexandrovich Dobrolyubov,Νίζνι Νόβγκοροντ 1836 – Αγία Πετρούπολη 1861). Ρώσος φιλόσοφος και λογοτεχνικός κριτικός. Γιος ορθόδοξου ιερέα, έζησε τα παιδικά και τα νεανικά του χρόνια στην αθλιότητα, αλλά και στη μελέτη· σε ηλικία μόλις 20 ετών έγινε ένας από τους εμπνευστές της επιθεώρησης. Ο σύγχρονος, που υπήρξε το κέντρο της ρωσικής πνευματικής κίνησης της εποχής, κι έπειτα από μια σύντομη ζωή έντονης δραστηριότητας εξαφανίστηκε τραγικά. Στη λογοτεχνική κριτική ανέπτυξε και ξεκαθάρισε, ως συνεχιστής του Μπιελίνσκι, την έννοια του ρεαλισμού, συνδέοντας το όνομά του με περίφημες μελέτες για τον Οστρόφσκι, τον Γκοντσάροφ, τον Τουργκένιεφ, τον Σαλτίκοφ και τον Ντοστογιέφσκι· επεξέτεινε όμως τα ενδιαφέροντά του στα προβλήματα του πολιτισμού, της ιστορίας, της φιλοσοφίας και της πολιτικής, εμφανιζόμενος, μαζί με τον Τσερνιτέφσκι, ως ο μεγαλύτερος ιδεολόγος των ρωσικών δημοκρατικών επαναστατικών αντιλήψεων που βρίσκονται, πέρα από τον λαϊκισμό, κοντά στον μαρξισμό. Η κριτική εργασία του άρχισε με τη μελέτη του 18ου αι. που αποτελεί ένα είδος εισαγωγής στις μεγάλες μελέτες του και στα αναρίθμητα μικρότερα άρθρα του. Αξιοσημείωτες από τις μελέτες του, τα Tί είναι ο ομπλομισμός; (1859), Το σκοτεινό βασίλειο (1859), Πότε θα χαράξει η αληθινή ημέρα (1860), Καταπιεζόμενοι άνθρωποι (1861). Ο Ρώσος κριτικός και φιλόσοσφος Νικολάι Αλεξάντροβιτς Ντομπρολιούμπωφ.